Door: Laura van der Burgt
Op 1 mei 1996 richtte Hans Duisters samen met Erik van Rijswijk Sioux Technologies op. Software engineer Peter van Knippenbergh (60) en test architect Dirk Coppelmans (61) besloten destijds zonder enige aarzeling om dit nieuwe avontuur met hen aan te gaan. Samen blikken ze terug op de afgelopen 29 jaar. ‘Ik was net begonnen bij High Tech Automation, waar Hans me had binnengehaald. Tijdens onze eerste meeting vertelde hij dat hij voor zichzelf begon. Ik zei meteen: ‘Dan ga ik met je mee’. Ik heb geen moment getwijfeld’, vertelt Peter. Ook Dirk sprong vol vertrouwen mee in het diepe. ‘Tijdens de kennismaking met Hans spraken we helemaal niet over werk, maar over hoe we in het leven stonden. Toen wist ik: dit ga ik doen.’
Voor onze huidige generatie medewerkers is het lastig voor te stellen, maar er was een tijd dat het voltallige personeelsbestand van Sioux in één kamertje in het Eindhovense World Trade Centre paste. Peter van Knippenbergh was de allereerste die op de loonlijst kwam te staan. ‘Mijn employee number bewijst het: dat is 001’, vertelt hij. ‘Ik weet nog dat Hans en ik in dat kleine kantoortje zijn business plan bespraken: hij wilde software engineers gaan detacheren. Ik had veel vertrouwen in zijn commerciële talent, één persoon moest hij zeker wel aan het werk kunnen houden.’ Dirk was de zevende die bij Sioux solliciteerde: ‘Vandaar mijn legendarische employee number, 007. De kennismaking met Hans was best bijzonder, want we spraken over veel meer dan werk. Dat sprak mij direct aan. Na afloop van mijn tweede gesprek vertelde Hans dat er een secretaresse kwam solliciteren – of ik daar ook bij wilde zitten. Die sollicitant was Andrea Ahout, zij werkt ook nog steeds bij Sioux.’
Zoals dat gaat bij startups, kregen Peter en Dirk alle ruimte om zaken naar zich toe te trekken. Dirk herinnert zich de totstandkoming van het logo. ‘Er hingen tekeningen op de kast van mogelijke logo’s; iets met een steen en blaadjes, en iets met een dirigent. Het deed eerder denken aan een begrafenisonderneming’, grinnikt hij. In een boekje over logo’s, dat Dirk uit de Veldhovense bibliotheek had meegenomen, vonden ze de zon in die nog steeds het logo van Sioux vormt. ‘Het is een oeroude grottekening. Hij paste precies bij de bedrijfscultuur die we voor ogen hadden: krachtig, eenvoudig, positief, aards.’ De keuze voor bordeauxrood als kleur van de zon was volgens Peter minder weloverwogen: ‘We hadden nieuwe bureaustoelen in die kleur, daar besloten we bij aan te sluiten.’
De vrijheid van die eerste jaren, het pionieren; het zijn herinneringen die beide mannen koesteren. ‘Weet je nog dat de allereerste betaling binnenkwam en we Hans keihard ‘YES!’ hoorden schreeuwen? Ik ben meteen gebak gaan halen’, vertelt Dirk. ‘Hoewel we hard groeiden – twee jaar later hadden we al een man of dertig in dienst – bleven we een hecht team. Wat ons bond, was dat we iets wilden betekenen voor de samenleving, we wilden werken aan projecten die de wereld mooier maakten. Dat idealisme voelde ik destijds heel sterk’, vertelt Dirk. ‘Toen een van mijn collega’s ontslag nam, vond ik dat echt moeilijk te begrijpen – hoe kon hij dat nou doen? Nog steeds is de menselijke verbinding voor mij het belangrijkst. Als ik me niet zo betrokken zou voelen, zou ik hier niet kunnen werken.’
Ondanks hun lange loopbaan bij Sioux voelde noch Dirk, noch Peter ooit de wens om een managementrol op zich te nemen. ‘Ik heb wel een managementfunctie gehad om het projectenbureau mee op te zetten’, zegt Peter, ‘maar ik haalde echt geen voldoening uit het werken aan langetermijndoelen. Ik ben een techneut, ik hou van dingen bouwen en problemen oplossen. Zet mij maar bij een startup neer, dát vind ik leuk. Ik heb veel kunnen reizen dankzij Sioux: ik heb veel gezien van Korea, China, Singapore en Taiwan. Dat verrijkt je als mens.’ Ook Dirk was een tijdje team- en projectleider, maar bedankte daar uiteindelijk voor. ‘Ik zat de hele dag in meetings, dat is niks voor mij.’
Met bijna dertig dienstjaren op de teller verwachten Peter en Dirk niet dat ze nog zullen verkassen naar een andere werkgever. ‘Omdat ik veel gedetacheerd ben geweest, weet ik dat het gras bij de buren echt niet groener is’, zegt Peter. ‘De jongere generatie is veel meer van het jobhoppen, dat is wel echt een verschil. Ik verbaas me weleens over de hoge eisen die jonge mensen stellen tijdens een sollicitatie.’ Dirk herkent dat verschil: ‘De meeste jonge techneuten blijven hooguit enkele jaren bij dezelfde werkgever, dat vind ik best zonde. Toch investeer ik graag in die relaties. Als coach van verschillende collega’s en Fontys-studenten deel ik mijn werkervaring met ze, ik leer op technisch gebied weer van hen.’
Een ander verschil met pakweg dertig jaar geleden is hun kijk op de toekomst: zo rotsvast als het vertrouwen vroeger was, zo onzeker is het perspectief soms nu. ‘Ik vind het moeilijk om in te schatten hoe de toekomst voor Sioux eruit zal zien. Het tekort aan arbeidskrachten blijft groeien en er gebeuren op geopolitiek niveau dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden’, zegt Peter. ‘Maar ik ken Sioux als een wendbaar bedrijf. Als we waren blijven hangen in het verleden, waren we nooit zover gekomen. Wij kijken altijd vooruit.’
Na 29 jaar vol avontuur, slimme oplossingen en vooral een heleboel fijne mensen, kijken Peter en Dirk met een goed gevoel terug op hoe Sioux Technologies is geworden wat het nu is. Dat bescheiden begin, met die kleine groep in dat ene kamertje, is uitgegroeid tot een plek waar steeds weer nieuwe talenten met net zoveel enthousiasme aan de slag gaan. ‘Die eerste, hechte band is er nog steeds, en samen blijven we met plezier vooruitkijken naar alles wat de toekomst brengt.’
